Auteursarchief: Daniëlle Zuiderwijk

Happy Sisters en de slappe lach

Ken je dat nog van vroeger? Hoefde je vriend(innet)je maar aan te kijken of het gebeurde… Je kreeg de slappe lach.
Nou, Annemieke en ik hebben dat nog regelmatig. Zelfs een keer zo erg dat het anderhalf uur duurde. Met buikpijn van het lachen, opgezwollen ogen van de tranen, zakdoeken vol gesnoten en een lichaamstemperatuur van heb ik jou daar. Héérlijk!

Samenwerken
Je weet misschien al dat wij graag samenwerken. Zo hebben wij webinars gegeven, workshops ontwikkeld, lesgegeven en sparren we regelmatig. Vorige maand nog hebben we samen met Italiaanse collega’s in Milaan (ja, net op tijd weg) een happinessdag georganiseerd. Een logisch vervolg op eerdere presentaties en workshops die wij binnen de internationale community van facilitators van de LEGO® SERIOUS PLAY® hebben gegeven.

Happy Sisters
Veel mensen vinden dat wij op elkaar lijken. Veel mensen denken dat wij zussen zijn. We zijn vaak vrolijk en verspreiden happiness. Als snel stonden we bekend als de “Happy Sisters”. En met die term, of een afgeleide ervan, gaan we verder. Achter de schermen zijn we bezig om het aanbod van “Happy Sisters” vorm te geven. De eerste ideeën worden al uitgewerkt. Zoals vandaag, online.

Online meeten en een video
Voor ons is 1,5 meter afstand houden geen probleem – we wonen 160 km bij elkaar vandaan – dus we zijn al gewend om online te meeten. En wat nou zo leuk is, we hebben een korte opname gemaakt van onze online meeting van vandaag. Dan krijg je een beeld hoe dat er bij ons aan toe gaat. Mogelijk heb je al een vermoeden… Iets met lachen en buikpijn ;-)

Happy greetz,
Daniëlle

NLP verandert je leven

“Mam? Ben je nu met je NLP-trainingservaring aan het praten?” NLP verandert je leven

Mensen die een NLP opleiding hebben genoten hadden mij al gewaarschuwd: er gaat veel veranderen. Ze hebben gelijk.

Blok 1 (drie dagen) van mijn NLP opleiding heb ik net afgerond en ik kan nu al zeggen dat er veranderingen hebben opgetreden. Iets wat mijn zoon al had gemerkt ;-)

Ik kan:
– doelen beter formuleren,
– hindernissen opsporen,
– het juiste gevoel oproepen om iets gedaan te krijgen,
– eenvoudige interventies toepassen,
– nog beter alle aandacht aan een ander geven,
– lichaamstaal, inclusief de ogen, van anderen lezen,
– zintuiglijke voorkeuren door andermans taal vaststellen,
– een intent voor de dag of een bepaald moment vinden,
– uit de voeten met (nieuwe) rituelen,
– vragen passender formuleren,
– en nog heel veel meer.

Ik voel me super :-)

En weet je. Dit kan ik voor mezelf, voor andere deelnemers, en ook voor jou! Stuur me een pb-tje/mail en ik vertel je erover. Als je wilt ontmoeten, prima.

Hartelijke groet van een dankbaar mens.

Lourdes – een missie

Maria grot LourdesEn toen moest ik huilen. Zomaar. In Lourdes. Nou ja, zomaar?

We waren op weg van A naar F en hadden als tussenstop twee overnachtingen op een camping in Lourdes geregeld. Wat een goede beslissing. Ik ben niet gelovig, maar Lourdes heeft me gegrepen.

In de ochtend vanaf de camping naar beneden gelopen en meteen uitgekomen bij de basilieken. Wat een serene plek. Vredig. Vol hoop. De basilieken zijn prachtig, van binnen en buiten. De missen zijn vol passie en overtuiging. De grot en de baden, pfff. Dat doet echt wel wat met je. Ook wij in de rij. Ook wij de grot aanraken. Ook wij dronken het water uit de bron. Ook wij deden daarbij een wens.

Ontroerd
Maar hoe imposant de gebouwen, de sfeer, de versieringen en de grot ook zijn, ik brak toen ik een lange stoet voorbij zag komen. Een stoet van mensen in rolstoelen en bedden, op krukken, arm in arm. Mensen, jong en oud, die hopen op genezing. Mensen die nog één keer in hun leven naar Lourdes willen. Ik kon niet verder lopen en liet de tranen de vrije loop. Besef hoe goed wij het hebben. Hoofdpijn? Verkouden? Aspirine, goed eten en drinken en slapen. Klaar. Over. Maar hoeveel mensen zijn er niet met fysieke en/of psychische klachten die mogelijk niet te genezen zijn. Mensen die alles op alles zetten om die reis naar Lourdes te maken. Hoop op genezing. Berusting. Wat nou zeuren over niet kunnen lopen? Wat nou moeilijk doen over de lange vermoeiende reis? Wat nou pijn?

Dat besef deed mij pijn en maakte me blij en dankbaar tegelijk. Ik voelde meteen: ik wil een keer als begeleider mee op (bedevaarts)reis naar Lourdes. Gelovig of niet. ‘Gewoon’ als mens steun bieden.

Vraag
Voordat ik heel het internet afstruin naar organisaties die begeleiders zoeken, een oproep aan jullie. Kennen jullie organisaties die niet-gelovigen als begeleider aannemen? Stuur je mij dan een berichtje?

Dank!